بحران سیاستگذاری در ایران، برخاسته از دو غفلت توأمان است: اول، وارداتی‌بودن آن به‌شکلی است که حتی مطالعات تاریخی-اجتماعیِ سکولار غربی را نیز رعایت نکرده و وابسته به صلاحدید شخصی سیاستگذار است. دوم، غفلت از مطالعات اجتماعی-تاریخی متناسب با زیست‌بوم جامعۀ اسلامی-ایرانی و تاریخ و هویت آن است.