حبیب‌الله مسعودی‌فرید در گفت‌وگو با پانا درباره وضعیت کودکان زباله‌گرد و تعداد این کودکان اظهار کرد: «برآورد قطعی در این زمینه نداریم. ۲ مطالعه توسط انجمن حمایت از حقوق کودکان انجام شده که نشان می‌دهد در تهران حدود چهار هزار کودک زباله‌گرد وجود دارد و برآورد شهرداری تهران نیز همین تعداد است و روی کودکان زباله‌گرد شیوع‌شناسی کاملی انجام نشده که تعداد آنها به طور دقیق مشخص شود.»
معاون امور اجتماعی سازمان بهزیستی با بیان اینکه کودکان زباله‌گرد یکی از بدترین اشکال کار کودک است، گفت: «این کودکان مورد استثمار قرار می‌گیرند که نیاز به مداخله بهزیستی وجود دارد. بسیاری از کشورها مثل آلمان بیش از ۹۰ درصد تفکیک زباله از مبداء دارند و سیستمی راه‌اندازی شده است که از هدر رفت زباله جلوگیری میشود. با وجود این سیستم از ورود کودکان در این زمینه جلوگیری میشود و این کشور کودک زباله‌گرد ندارد. بنابراین وجود یک سیاست صحیح، می‌تواند پیامد مثبتی برای ما داشته باشد.»
وی ادامه داد: «سازمان بهزیستی باید برای پیشگیری از آسیب و مشکلات کودکان ورود کند و در قانون برنامه ششم نیز تاکید شده که بهزیستی باید با هماهنگی دستگاه‌ها در زمینه کودکان کار فعالیت کند و همچنین در آیین‌نامه ساماندهی کودکان خیابانی سال ۱۳۸۴ یا مصوبه شورای اجتماعی کشور در سال گذشته در آیین‌نامه حمایتی، نقش محوری به سازمان بهزیستی داده است اما در زمینه کودکان زباله‌گرد، شهرداری‌ها نقش بسیار مهم و محوری دارند و پیمانکاران با شهرداری‌ها قرارداد می‌بندند.»
معاون امور اجتماعی بهزیستی گفت: «در تهران چندین جلسه با شهرداری برگزار شد که در یکی از جلسات مقرر شد تا معاونت اجتماعی شهرداری منع به کارگیری کودکان در فرآیند توسط پیمانکاران را انجام دهد اما همچنان در کوچه و خیابان کودکانی را می‌بینیم که به جمع‌آوری زباله مشغول هستند زیرا پیمانکاران شهرداری کار را به پیمانکار دست دوم می‌دهند یعنی یک نفر با پیمانکاری قرارداد می‌بندد و چند منطقه را به پیمانکار می‌دهد و ممکن است آن پیمانکار با چند پیمانکار جزء قرارداد ببندد و در نهایت می‌گوید که به عنوان پیمانکار اصلی با کودک کاری ندارم اما پیمانکار جزء این کار را انجام می‌دهد و به نحوی موضوع را از سر خود باز می‌کنند.»
مسعودی فرید گفت: «ما برنامه شهرداری را مشاهده کرده‌ایم و دوستان می‌گویند که برنامه تفکیک زباله از مبداء را طی چند سال آینده اجرا می‌کنیم، اما باید این برنامه تسریع پیدا کند زیرا زیاله‌گردی، سلامت جسم و سلامت روانی اجتماعی و شأن کودک را به خطر می‌اندازد و این کار شایسته کودک نیست.»