امام صادق(ع) مي‌فرمايد: آن زماني كه امام مهدي(ع) ظهور مي‌كند، به كعبه تكيه مي‌كند؛ در حالي كه ۳۱۳ نفر نزد او جمع شده‌اند. اولين سخن و گفته‌اش اين آيه است: (بَقِيَّةُ اللّهِ خَيْرٌ لَّكُمْ إِن كُنتُم مُّؤْمِنِينَ)[هود/۸۶]؛ «آنچه خداوند براي شما باقي گزارده، برايتان بهتر است، اگر ايمان داشته باشيد». سپس مي‌فرمايد: «منم بقية الله و من حجت خدا و خليفه او برشمايم». پس سلام كننده‌اي بر او سلام نمي‌كند، مگر آنكه مي‌گويد: السلام عليكَ يا بقية الله في ارضه، و زماني كه نزد او چهار هزار نفر جمع شوند، از مكه بيرون مي‌رود و در روي زمين معبودي غير از خداي عزّوجل از بت و غير آن باقي نمي‌ماند، مگر آنكه آتش در آن مي‌افتد و خواهد سوخت.
