دیشب اما حس و حال پرسپولیس بسیار شبیه به آن روز بود تیمی خسته که ۱۱ بازیکن آن هم به سختی کنار هم جمع شدند، اما تا آخرین لحظه جنگیدند و این درسی بود که آن را به خوبی از مرد دلنشین کروات آموخته بودند.
برانکو نه فقط برای فوتبال ما که برای فرهنگ ایران یک استثنا است و باید اندیشه او را در حجم وسیع آن هم در تمامی سطوح سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و سایر عرصه ها تکثیر کرد. مردی که غر زدن بلد نیست، از کاستی ها نمی گوید تا آخرین لحظه مبارزه می کند و هر بار بعد از شکست با قدرتی چندین برابر باز می گردد.
در روزگار محدودیت های ما که همه گان به جای کار و تلاش تنها دنبال بلند تر نمودن لیست بهانه تراشی های خود در تمامی عرصه ها هستند او به ما آموخته که چگونه باید کار کرد که چگونه با تمام محدودیت ها می توان جنگید و چگونه از هیچ همه چیز ساخت.
مگر می شد چهره مصمم او را پیش از آغاز بازی دید و تا دقیقه ۹۴ امیدوار نبود او برای توجیح ناکامی هایش آنقدر بهانه داشت که حتی اگر به این مرحله هم نمی رسید کسی نمی توانست از او خرده بگیرد و شاید هر کسی دیگر جای او بود همین کار را می کرد، اما برانکو باور به موفقیت را در ذهن همه ساخت تا جایی که حتی بعد از شکست نیز همه جز ایستاده تشویق کردن او و سربازانش کاری نمی توانستند بکنند.
آری به راستی مگر می شود این روحیه را دید و دست به تحسین آن نزد، کاش جدا از بحث های فنی درسی به نام برانکو را در کتب درسی اضافه کرده و به کودکانمان آموزش خودباوری و تلاش دهیم بلکه بیاموزند چگونه در زندگی می توان با دست خالی تا آخرین لحظه مبارزه کرد، که اگر این کار را انجام دهند شکست پلی برای پیروزی خواهد بود!
پرسپولیس دیشب درست مثل بازی با راه آهن باخت و ایستاده تشویق شد اما تجربه نشان داده باختی که برانکو را نکشد او را قوی تر خواهد کرد پس سال آینده منتظر اتفاقی جذاب از تیم این مرد باشید! پس جدا از بحث های فوتبالی و رنگی برانکو درونتان را بیدار کنید تا به جای بهانه تراشی به دنبال دریچه ای برای موفقیت باشد چرا که آن گاه خواهید دید اگر هم شکست بخورید بازنده نخواهید بود.
