استمرار انتشار اخباری پیرامون “خزانه خالی”، “استقراض از بانک مرکزی”، “بدهی‌های انباشته”… از سوی برخی مسئولان دولت سیزدهم، صرف‌نظر از انگیزه‌های تکرار -که بیان ناکارآمدی دولت قبل و نوعی فرار به جلو برای توجیه هرگونه عدم موفقیت در آینده است- حداقل دارای آثاری هم‌پوشان در داخل و خارج کشور است.
در این خصوص نکاتی چند قابل ذکر است؛
آثار داخلی:
این اظهارات مقامات دولت سیزدهم پیامی مایوس‌کننده برای فعالان اقتصادی داشت تا با برداشتی از یک اقتصادی ورشکسته از کشور، نگران آینده باشند و عملا سرمایه‌گذاری در کشور‌های همسایه را در مقایسه با داخل ترجیح دهند؛ آنگونه که متاسفانه از افزایش سرمایه‌گذاری ایرانیان در ترکیه خبر می‌رسد و یا با گسترش یاس و ناامیدی در نخبگان و افراد تحصیل‌کرده، زمینه مهاجرت آنها تسهیل و تسریع گردد.
این اخبار هدفمند و بزرگنمایی‌شده در تشدید انتظارات تورمی به ویژه در افزایش قیمت ارز و کاهش قدرت پول ملی تاثیرگذار بوده و سرمایه انسانی و علمی کشور با چنین خروجی مواجه شده است.
آثار خارجی؛
از تبعات چنین اظهاراتی می‌توان به ایجاد لبخند رضایت بر لبان کشور‌های متقابل به ویژه آمریکا اشاره کرد که از اثربخش‌بودن تحریم‌های اقتصادی و ایجاد اعتماد به نفس بیشتر در مذاکرات هسته‌ای با کشوری که اقتصاد آن در حال فروپاشی است، خوشحال هستند و این تصویر برای آنها ایجاده شده که ایران عملاَ نیازمند رفع عاجل تحریم‌هاست…
آنچه با فراخوان طبل و دهل از سوی مدیران تازه‌کار در وجود مشکلات و موانع اقتصادی تبلیغ می‌شود، مشکلاتی است که در دولت قبل به ویژه از سال ٩٧ کشور با آن مواجه بوده است. اما نکته‌ای که در این خصوص قابل ذکر است، اینکه؛ همه تلاش دولت روحانی پس از بازگشت تحریم‌ها و تشدید شرایط اقتصادی این بود که بدون اظهار ضعف و خالی کردن دل جامعه و خرسندنمودن کشور‌های متخاصم و متقابل، با جبران بخشی از قدرت خرید به‌ویژه برای بازنشستگان و شاغلین و با قدرت دیپلماسی در مذاکرات، نسبت به رفع تحریم‌ها، مجدانه اقدام اثربخش داشته باشد.
همچنین رئیسی و جریان همسو که در دوران دولت دوازدهم، دلیل نوسانات بازار ارز را سوءمدیریت دولت می‌دانستند، حالا از یک سو افزایش قیمت ارز را به بیگانگان نسبت می‌دهند اما از سوی دیگر قیمت خودرو را افزایش می‌دهند و در توجیه آن، اسمش را می‌گذارند “اصلاح قیمت‌ها”.
هرچند که مقامات دولت سیزدهم از کاهش فشار معیشتی کارکنان دولت برای بالا بردن آستانه تحمل در برابر سختی‌های تحریم و از افزایش هزینه‌های دولت و تلاش مستمر و دیپلماتیک برای برداشتن زانوی فشار از گردن اقتصاد ایران به عنوان تسلیم و وادادگی یاد کرده‌اند اما با تشدید مشکلات در دولت سیزدهم و عدم توانایی برای حل آنها با وجود تحریم‌های گسترده، این پرسش مطرح می‌شود که “آیا این رویکرد انقلابی است؟!”
