هدف از تشکیل شورای صنفی نمایش، اکران عادلانه فیلم های سینمای ایران بود. از سال ۱۳۸۱ که شورای صنفی تشکیل و آغاز به کار کرد، همواره تصمیمات آن با اعتراض هایی همراه شده و می شود.
با توجه به اینکه نماینده های صنوف اصلی سینما در این شورا عضویت دارند، معلوم نیست چرا تصمیم گیری های آن همیشه مورد اعتراض تهیه کنندگان و فیلمسازان قرار می گیرد! اعتراضات را نمی توان دلیل محکمی دانست مبنی بر اینکه تمام تصمیمات این شورا اشتباه بوده و هست، اما گاهی تصمیماتی در این شورا گرفته می شود که از آن بوی عدالت به مشام نمی رسد.
حضور افراد تاثیر گذار در این شورا که پخش بسیاری از فیلم ها را به عهده دارند، این شائبه را به وجود آورده و می آورد که برخی از تصمیمات شورای صنفی نمایش عادلانه نباشد.
در برخی از موارد فیلم هایی که مدت هاست پروانه نمایش در دست انتظار اکران فیلم شان را می کشند، در کمال تعجب شاهد اکران فیلم یا فیلم هایی هستند که تازه پروانه گرفته اند! مطمئنا این مهم مورد اعتراض قرار گرفته و می گیرد. تصمیمات شورای نمایش باید به گونه ای باشد که حق هیچ فیلمی ضایع نشود، اگر چنین نباشد، این شائبه همیشه وجود خواهد داشت که به تبع آن اعتراضات را نیز به دنبال خواهد داشت.
پیش از انقلاب که فیلم های خارجی نیز در سینما ها اکران گسترده داشتند، اعتراضی از سوی صاحبان فیلم و فیلمسازان به چشم نمی آمد یا بسیار کم بود. در آن زمان چگونه رفتار می کردند که مشکل اکران به وجود نمی آمد؟ راه حل ساده است.پیش از انقلاب سینماداران تصمیم گیرنده بودند و فیلم هایی که پیش بینی می کردند مخاطب دارند،امتیاز پخش آن را خریداری کرده و در سینماهای خود اکران می کردند.
یک نوع رقابت در جریان بود که باعث رونق کار سینماداران می شد. سینماداران حق انتخاب داشتند و حتی فیلم های خارجی را نیز خودشان خریداری کرده و برای آن پروانه نمایش می گرفتند.
وقتی چرخه اکران روال طبیعی را طی می کرد، احتیاجی نبود تا برای اکران فیلم ها شورایی تشکیل شود. گاهی اوقات نیز تهیه کننده های فیلم های ایرانی با صاحبان سینما، پیش از ساخت فیلم قرارداد مشارکت امضا می کردند. وقتی همه چیز سر جای خود باشد و چرخ اکران درست بچرخد کسی نیز اعتراضی نخواهد داشت.
پیش از تشکیل شورای صنفی نمایش نیز چنین اعتراضاتی کمتر به گوش می رسید.
هدف از تشکیل این شورا رفع مشکل اکران بود یا بیشتر کردن آن؟! اگر رفع آن بود که بعد از گذشت ۱۵ سال باید مشکلات از بین رفته یا حداقل کاسته می شد، اما چنین اتفاقی نیفتاده و انگار نخواهد افتاد!
اکران نوروزی فیلم ها از معضلاتی است که همچنان پابرجاست و هرسال اعتراضات زیادی را به دنبال دارد.واقعا ملاک انتخاب فیلم های نوروزی چیست؟آ یا سلیقه ای است یا تفکری پشت آن وجود دارد؟اگر تفکری وجود دارد نگرانی صاحبان برخی فیلم ها از چیست؟
چیزی که همه را می آزارد، تبعیض و بی عدالتی در اکران فیلم ها،به ویژه اکران نوروزی است.
اکران فیلم ها در سینماها یک حساب ساده «دو دوتا چهار تاست»! واقعا این مسئله ساده این همه بغرنج است که غیر قابل حل باشد؟! بی شک اگر افراد توانمند، صاحب اعتبار، برنامه ریز،مدیر و مورد وثوق اهالی سینما در این شورا وجود داشته باشند، مشکلی برای اکران پیش نخواهد آمد.
اگر وجود شورای صنفی نمایش قرار است همچنان مشکل ساز باشد، نبودنش بسیار بهتر از بودن آن است.
بهترین راه حل اکران، سپردن عنان این کار به دست سینماداران و صاحبان فیلم است تا خودشان به توافق برسند. هر تدبیری غیر از این، مشکلات را بیش از پیش خواهد کرد. با شناختی که از اعضای شورای صنفی وجود دارد، مطمئنا تغییر آیین نامه ها، نه تنها چاره ساز نخواهد بود، بلکه بر مشکلات نیز خواهد افزود.
